Article of Interest: Pan-Slavism

[russkiivoin]

www.serbianunity.net/culture/history/berlin78/congress.html#13

Pan-Slavism emerged as an intellectual movement in the 17th century that called for the political and cultural unity of all Slavs. Pan-Slavism, influenced by nationalism and romanticism, reached its zenith during the 19^th century, at the time of the Russo-Turkish War of 1877-78. The Hetaira was an early secret society composed of Orthodox members from Serbia, Bulgaria, Greece, and Romania, and supported by Russia which aimed at Slavic and Orthodox unity. The First Pan-Slav Congress was held in Prague presided over by Frantiek Palacky. Palacky, however, focused his efforts on Slavs in the Austro-Hungarian Empire and was anti-Russian. In Russia, Rotislav Andreyevich Fadeyev and Nikolai Yakovlevich Danilevsky were the major proponents of Pan-Slavism. Fadeyev argued that Russia should fight to obtain the independence of the Slavs from the Austro-Hungarian and Ottoman Empires. In Russia, the Obshchestva Soedinjenih Slovjan (Society of United Slavs), Kirilo-Metodiyevsko Bratstvo (Brotherhood of Cyril and Methodius), the Russian Populists, and the Slavophiles all supported Pan-Slavism. The Pan-Slav and Slavophile Movement was at its climax in Russia at the time of the 1875 Serbian insurgency in Bosnia-Hercegovina, the 1876 Serbian and Montenegrin war against Ottoman Turkey, and following the "Bulgarian atrocities", when approximately 15,000 Bulgarian Orthodox civilians were massacred by Muslim Turkish forces. Slavophilism and Pan-slavism dominated Russian literature, music, politics, and cultural life. Pytr Ilyich Tchaikovsky composed Marche Slave (Slavonic March), Op. 31, based on Serbian folk melodies, in 1876 for a Slavonic benefit concert during the war between Serbia and Turkey to aid Russian volunteers fighting in Serbia. Russian benevolent societies and the Russian Red Cross sent 360,000 roubles to the hundreds of thousands of Serbian Orthodox refugees from Bosnia-Hercegovina. Nikolai Pavlovich Ignatiev, who became the Russian consul in Istanbul in 1864, was the dominant Pan-Slavist figure in the Russian government. Ignatiev stated that "sooner or later ...Russia must fight Austria-Hungary for the first place in the Balkans and for the leadership of Slavdom: only for the attainment of this task should Russia make sacrifices for the Slavs under Austrian and Turkish rule and be solicitous for their freedom and growth in strength." Ignatiev was primarily motivated by a desire to advance Russian national interests. Humanitarian interests were secondary.

Before Serbia and Montenegro declared war on the Ottoman Empire in 1876, Russian General Mikhail Gregorovich Chernayev arrived in May along with 500 Russian volunteers. The total Serbian force consisted of 125,000 troops along with 700 Russian officers under the leadership of Chernayev. These troops lacked discipline, training, and morale. Moreover, the Tanzimat reforms had enabled the Turks to modernize their army with German-made Krupp field guns and Martini-Henry and Snider rifles. Serbian armaments were no match for these weapons. The Serb forces used the Peabody and Martin rifles which were unreliable. Russia did not provide weapons for the Serbian forces because there was ambiguity within the Russian leadership. Czar Alexander II (1855-1881) and his foreign minister Prince Alexander Mikhailovich Gorchakov perceived Pan-Slavism as a grass-roots/populist movement that they could not control. Pan-Slavism offered a parallel foreign policy that conflicted with the policy of the Russian government. But like Obrenovic and Nicholas, Alexander and Gorchakov succumbed reluctantly to intense domestic pressure to act. The Montenegrin forces were able to move into Hercegovina and engage the Turkish forces, but the Serb forces were unable to cross into Bosnia. The Serbian attack with 68,000 troops on the Turkish garrison at Nis failed. After the Battle of Aleksinac on September 1, the Ottoman forces under Omer Pasha emerged victorious and had an open path to Belgrade. Russia then presented an ultimatum threatening intervention which resulted in an armistice signed on October 31. On March 1, 1877, Serbia and Turkey signed an armistice restoring the status quo. Russia declared war on the Ottoman Empire on April 24, 1877, followed in December by Serbia and Montenegro.

Nationalism and romanticism in the 19^th century were dominant intellectual trends. German philosopher J.G. Herder defined the essence of national identity to be a shared language and culture. In other words, ethnic identity, i.e., "blood", was the defining element. This is the essence of 19^th century nationalism. The antithesis to this model defined national identity as merely belonging to a particular political entity or state, regardless of religion, ethnic background, or culture. Adam Czartoryski, a former foreign minister to Russian Czar Alexander I, argued that independent Slavic states should be created in the Balkans under Russian protection. Serbia "should be the legitimate banner of all South Slavs, the center around which all others should gather." He had contact with Ilija Gerasanin, an influential Serbian statesman, who he advised to rely on Britain to achieve national unity and independence. Russia and Austria were to be avoided "because the patron might become easily the master." Czartoryski was apprehensive of Russian dominance and imperialist expansion in the Balkans under the cover of Pan-Slavism. He advised Gerasanin to establish secret societies in the South Slav provinces under the control of poverenici ("men of trust") who would organize when the Ottoman Empire collapsed. In 1844, Gerasanin published Nacertanije which outlined his position on foreign policy. He envisioned unity only of Serbs, a Pan-Serbian nationalism, that would unite all the Serbian Orthodox populations of the Balkans into a single state. His focus was on Bosnia-Hercegovina which he sought to incorporate into a Pan-Serbian state, a Greater Serbian state. Moreover, Gerasanin maintained that an alliance was possible with Russia against the Ottoman Empire and Austria. Croatian Roman Catholic Bishop Josip Strossmayer was a proponent of South Slav unity and argued for the creation of a Yugoslav state.

In January, 1877, Russia reached an agreement with Austria-Hungary, the Budapest Convention, that stipulated that Austria-Hungary would remain neutral in a war between Russian and Ottoman Turkey but in exchange would receive the right to occupy Bosnia-Hercegovina. Russia signed a military convention with Romania to obtain access to Romanian territory to launch an invasion of Turkey. On April 24, 1877, Russia declared war on Turkey. Russian General Eduard Totleben planned the siege of Plevna (Pleven) in northern Bulgaria which was besieged by Russian, Romanian, Serbian, and Montenegrin troops for four months. The Russian capture of Plevna broke the back of the Turkish army and allowed the Russian forces along with Bulgarian volunteers to advance to the suburbs of Constantinople (Istanbul). Fearing the impending fall of the city to Russian troops, the Ottoman Empire sued for peace. The Treaty of San Stefano resulted. Due to British pressure and a British threat of war against Russia, the Congress of Berlin was convened on June 13, 1878.

[ceskybojovnik1938]

www.ohiou.edu/~chastain/ac/congslav.htm

...Also, 1848 was an important year for Slavic nationalism, and an important year for Europe as a whole.

[slovjan]

Slavs unite!!!!!
Slava

[soldier7799]

In 1878 when our russian brothers liberate Bulgaria from turkish dogs our great patriots wanted Balkan federation with others balkan slavic countries,but big powers(England,Germany,Austria and France) didt want strong south slavic country and even divide Bulgaria...Imagine what fear they had - Russia to the east and Balkan federation to the south OUCHH

[nadzirnik821]

Zdrav

Na tut besed, ja vidit tut pisat slavju brati ktor verat v idea panslavizm.
Ja mnog citat i slisil tot idea es mertvju. Tak dumat v Amerik i Zapad Europ.
Tper sto mi bi delat ? Sto mi moz delat za nas vec ?
Sto vi bi moz delat ili kto hotit delat ?

[vjacheslav]

I suppose every Slavic nation have to create pan-Slavic movement/organization in it's Motherland, also share this experience with each other and try to implement it in politics, culture, history trend etc., popularize it. If each Slav country could have at least one pan-Slav political power, this could have meant the possibility to create intter-Slav Union.

[compu]

do you think you have something more besides yourselves o simple mindet people in two three years
your governments are going to to send you to war to kill and to be killed ofcourse when it will be to
late for you you will realise the only way to by to stay alive is to change those that govern you
the government- because they obey the Hellions which obey their masters and the one world government
is coming to kill you but are just too smart to know that is a possibilty if you want to save your
children and your selves read www.wearenotallsheep.com

[slavomakedonec]

To tell you the truth, the union of all Slovenes is the most natural thing that should happen. Look at our languages for God's sake. We all have the same words for water, earth, luck, light, glory, man, woman, guard, hold etc etc etc, only due to the geographical distance and the influence from other neighboring nations, and the fact that language is a living materia the mother slavic language which in 10 century was more or less the same for all Slovenes developed in a dousin separate languages named russian, croatian, czech, slovakian, serbian, bulgarian, macedonian, polish, belarus, ukranian, slovenian etc. If we concentrate, we can understand a lot from each others languages, especially in written form! For example, I'm a Macedonian, and I can understand a lot from written polish or slovakian or czech languages without ever learning them. And where is Macedonia, and where Poland?- Frome one end to the other. In my opinion is that the one who seeds hate among slavic nation is a criminal, especially if he is a Sloven himself!

[dervan]

Pan-Slavism is very noble idea, at least we should have something like Pan-Slavist Congress, that would be the arbiter in inter-Slavic disputes.

[dervan]

SRBI NA VLTAVI
Piše:
Mila Alečković - Nikolić Kako su Česi češkog predsednika proglasili za (ua!) Nemca.

Grad u pastelnom drevnom kamenu sa izvaja-nim metalnocrnim, dopola izglačanim, pozlaćenim statuama starim vekovima, Prag, juna meseca 1998. godine diše teški, zaparni vazduh. Za centralnoevropske Slovene, čudesna toplota i vrućina. Stara slovenska naseobina gasi žeđ spasilačkom vodom zelene i modre Vltave. Hlad povremeno prave šumarci podignuti u visinu brda koja zaokrugljuju davno slovensko utvrđenje, hrid, turistima preplavljene Hračane. Na kraljevskom Karlovom mostu kome vreme nije uspelo da nametne svoju promenljivu pomodnost, guraju se znojavi ljubitelji istorije. Znaju ili ne znaju češku prošlost?

Kosmopoliti, Evropljani, panslavisti, slavjanofili, ili sve ovo pomešano?

Prag svetluca, sija se, šepuri. Nije to više onaj grad iz sivog sovjetskog bloka koga sam jedne davne zime, pre punih dvadeset godina, ugledala prvi put.

Prilazim, podižem ruku i prislanjam dlan na kamen. Sabiram misli i izgovaram u sebi, jednu jedinu, toga trenutka važnu rečenicu: Neka živi dugo i sjedini se slovenski svet!

1. jun 1998. godina. U faraonskom hotelu "Piramida" koji se s visine stepeničasto naginje nad nama smrtnicima, počinje Sveslovenski kongres, posle predugog neobjašnjivog zatišja i sna. Budi se sećanje na 1848. godinu, na hrabri slovenski Kongres, na kome je Kneževina Srbija imala počasno i upamćeno mesto. Došli smo da se tog mesta setimo i da ga oživimo, da ponovo uđemo u staro, ali očuvano odelo, da se opet zamislimo nad svojim identitetom. Retrogradna ideja ili prirodno psihološko pravo da se ne bude neko lažan i drugi? Priznanje da smo samo sitne karike jednog predugog lanca predaka? Dođosmo da se opet upitamo zašto nas se kancelar Heker, u ta davna vremena, u svom paranoidnom govoru toliko uplašio. Zašto je mislio da ćemo baš mi pomračiti slavu i Rimljana i Germana?

Poneko, kad kaže "Slavjani" podigne uvis stisnutu pesnicu

Slovenci od davnina vole prirodu i drvena božanstva. Zato pre ulaska u kamenu tekovinu najave trećeg milenijuma, zastajemo na proplanku ispred hotela na kojem se budi zajednički arhetip. Sadimo slovensku lipu. Na užarenom suncu, kao da nas i galaksijske visine pozdravljaju. Stoje Rusi, Belorusi, Ukrajinci, Rusini, Poljaci, Bugari, Česi, Slovaci, Slovenci, Lužički Srbi, Makedonci, Crnogorci i Srbi. Među njima, kao poučan primer, i jedan svestan Srbin musliman. Izlaze nanizana kao perle deca, ne starija od šest godina, drže se za ruke, okreću u krug i pevaju narodne slovenske pesme. U trenutku zatičem sebe u misli da su oni pravi pobednici i jedini memorijski čuvari budućnosti ove sabornosti. Deca iz obdaništa i stari, hrabri slovenski lav, profesor, inženjer, dr Hvala, kao glavni organizator Kongresa, simbol su životnog biološkog kruga i vitalnog obima ovog kongresa. Gospodin Hvala hoda na štakama, ne dozvoljava da mu iko pomogne, iznad svega voli Jugoslovene, odnosno Srbe i, iako je ubeđeni levičar, ne tiče ga se mnogo ideološka orijentacija slovenske braće. Sve je to naš zajednički idejni sinkretizam.

Zvuci slovenske himne. Hej Sloveni, kao objedinjujuća arhetipska muzika, nije više privilegija Jugoslovena. Iste reči svako naglas peva na svome jeziku i svi osećamo da se ra-zumemo.

Verovatno zato jer smo još svi živi.

Polako pada noć. U njenu čast, kao u ostacima paganskih svečanosti, počinju igre, pesme, balade i folklor svih slovenskih zemalja.

Srpske igre i pesme parališu pet stotina duša. Odzvanja tapšanje u ritmu koji svako oseća kao svoj.

2. jun. Ogromna kongresna sala puna je govornika i pozdravnih reči. Umereni ili egzaltirani govori, prevod ili bez prevoda, kako je kome volja. Srpski jezik zvanični je jezik Kongresa. Najzad osećaj da nismo, sabijena u ćošak, provincijska nacija, koja samu sebe neprestano objašnjava na tuđim jezicima. Volimo, mi njih, ali da li ti jezici vole nas?

Ređaju se vođe nacionalnih ekipa, a zatim generali, naučnici, privrednici, pesnici. Većina govori emotivno i viče, poneko izgovarajući reč Slavjani diže stisnutu pesnicu. Prepoznajem ruske medvede koji su spavali pedeset godina, ali i mlade, žive duhove lucidnih i probuđenih, žilavih, patriota. U ime srpske i crnogorske ekipe, profesor Kalezić pozdravlja skup i sve duše u njemu. Sledi govor pisca Vladimira Jankovića. Duhovni poziv na bratstvo i ujedinjenje prati ovozemaljska Jankovićeva iskrena egzaltacija. Sala se trese od trenja dlanova. Kongresu prisustvuje ambasador Jugoslavije u Pragu, Đoka Stojičić, sa gospodinom Milanom Veljaševićem.

Crnogorsku ekipu vode gospodin Radusinović i akademik Leković.

Razumemo se svi, i pre, i između i posle izgovorenih redova.

Važan trenutak i tihi čas odigravaju se objavom dospelog najsvežijeg pisma uvaženog predsednika češke Republike. Gospodin Havel, pod uticajem priča o retrogradnim crvenim snagama, ili još verovatnije pod utiskom blizi-ne nemačke gran-ice, obaveštava nas pismom da se on, od čitavog Kongresa neopozivo distancira! Istina da su na Kongresu i levi i desni, i severni i južni, i hatmani donskih Kozaka i banalni činovnici, na njega nije uticala. Ne mari. Kao psiholog znam da je strah najjači argument. Međutim, reakcija Čeha izbrisala je u trenutku predrasudu o mirnim severnim Slovenima. Po pročitanoj poruci gospodina predsednika, povici zaglušiše ogromnu salu:

"German, german, nacista!!! Nije on jedini! Dole pogermanjeni Česi!"

Prirodni zakon naterao me je da verujem sopstvenim ušima!

U tom trenutku pogled mi pada na Vestendorpovu bosansku zastavu, okačenu u drugom redu stvarnih, nefantomskih i od svojih naroda prihvaćenih zastava. Ni ovo nije ništa manji apsurd od "pogermanjenog i samomrzačkog Čeha", budući da ovu zastavu ne prihvata niko. Ni muslimani, ni Hrvati, ni Srbi. Ali, ovako značajan kongres ne bi bio to što jeste, da u svemu nema bar jedne počasne ljudske gluposti.

3. jun. Vodim sekciju mladih naučnika, umetnika i privrednika svih slovenskih zemalja. Odlučili smo da u "mlade" ubrojimo sve ispod pedeset godina životne radosti ili patnje, ali je sala puna i srednjoškolaca i studenata. Pozdravljam skup na ruskom jeziku i govorim o modelu slovenskog života koji, umesto puke krvi i rase, moramo da izgradimo.

Pozivam ih na traženje zajedničkih psiholoških crta zapadno-hrišćanskih i istočnohrišćanskih Slovena, ali bez potcenjivanja važnih razlika. Govorim o sopstvenim istraživanjima u tom pravcu. A onda dajem reč svima i molim ih da govore na svojim maternjim jezicima, malo usporenije nego obično. Kažem im: "Ko ne razume bližnjeg svog, pogrešio je što je došao na Kongres". Shvataju o čemu je reč i trude se da jedni druge razumeju. U tome, bez muke, svi uspevamo.

Nije, dakle, stvorena nova Kominterna pod hegemonijom jedne velike sile, kako su se neki, u dubini kostiju, plašili!

Ali, odluke su donete: sastajaćemo se svakih šest meseci, centar će biti u zemlji domaćina, delićemo uzajamno stipendije, lekare i umetnike, napraviti slovenski esperanto, "pomešati" brakove. Rečju, ići u nove slovenske vekove!

4. jun. Sve sekcije rade u zanosu. U punoj mentalnoj koncentraciji, čitaju se naučni referati, raspravlja i zaključuje.

Zajednički obedujemo, ispijamo češka piva, a zatim se ponovo vraćamo u radne sale.

Jedini predstavnik tzv. neslovenskog Zapada, francuski istoričar Iv Bataj izlaže referat sa temom: Geopolitičke igre i tragedija Slovena na primeru Srba. Prevodi vođa poljske ekipe, slovenska dama, gospođa dr Barbara Krigerova. Svi uključuju svoje male magnetofone. Referat se završava burnim aplauzom. Zaključkom da Evrope u svom vekovnom značenju bez Slovena, niti ima, niti može biti.

5.jun.Poslednji dan od gospodina Havela anatemisanog Kongresa. Ali, bila je to u stvari greška u koracima. Jer, posle lukavog i mudrog dumanja našeg političkog neprijatelja, njegovog Visočanstva rimskog Pape, lukavost i mudrost su pobedile. Papa u ime Vatikana šalje blagoslov čitavom sveslovenskom Kongresu, a posebno, što je i za očekivanje, mlađima od pedeset leta.

Blagoslov srpskog patrijarha Pavla uveliko je već pročitan, a potom i onaj ruskog Patrijarha. Posle njih, katolička crkva još jednom pokazuje da je sa obe noge ukotvljena na zemlji i češka štampa i televizija naglo prekidaju naređenu im medijsku blokadu Kongresa.Go spodin Havel prosto nije bio dovoljno intuitivan u odnosu na sopstvene birače. Lukavi, stari Papa ga je nadigrao.

Ali, nadigrali smo i mi stvarnost. Jednoglasno je usvojena rezolucija o Kosovu, rezolucija o skidanju sankcija Jugoslaviji, i hrabro pismo Patriotskog saveza ruskih žena za spas srpskog Kosova i srpske Bosne. Žene su, naravno, kao i uvek, najradikalnije.

U poslednjem trenutku, savladavši sve peri-petije oko iznajmljivanja kamere koju je češka ambasada u Beogradu zabranila, uleće državna jugoslvoenska televizija i snima završnicu Kongresa.

Najzad, zalazak sunca i završna proslava na ogromnom praškom trgu Vaclavskih Namjesti. Masa okupljenih vaskrslih Slovena, govornik za govornikom, dirljivi govori i stihovi. Temperatura od trideset i pet stepeni u hladu. Penjemo se na binu, svi koji želimo nešto da kažemo. Srpski slikar u mantiji, s Mojsijevim štapom i romantičnim šeširom, stoji ponosno. U ime svoje, i Svesrpske Zajednice.

Jedan sabrat uzvikuje: Ja nisam Nemac, ja sam Čeh! Gromoviti aplauz. Poljak drži patriotski govor. Tradicionalno obučen hatman donskih Kozaka isprečio se svom širinom i visinom ka kamerama, a ruski akademik Osipov gura me u leđa da prodrem napred do kamera, ponavljajući: Jugoslavija, Jugoslavija, u prvi red, jako važno!

Vladimir Janković drži jedan od poslednjih govora, posle čega Vaclavske Namjesti bruje od čeških povika: Podržimo Srbe! Podržimo Srbe!

Turisti se zbunjeno okreću i slikaju.

Još jednom, na trgu Vaclavskih Namjesti, svira se sveslovenska himna Hej Sloveni. Možda da bi nas održala u uverenju da smo još živi, do sledećeg sveslovenskog viđenja. Držimo se za ruke, fotografišemo, grlimo, ljubimo.

Rastrgnuti pozdravi, nedovršene rečenice, hvatanje za rukave, isprekidana obećanja...

Noći, do povratka u Beograd, bile su kratke i bele. Prošla mi je kroz glavu misao da se, opraštajući se sa nekim gradom i zemljom, ako u njemu ima vode, uvek poslednji pogled mora baciti na more, jezero ili reku. Provela sam poslednje veče na praškom mostu dugo gledajući u moćnu Vltlavu.

Pena koja se ispod mosta stvarala, uvijala se u našu slovensku probuđenu čast, svu noć igrajući po toku i duši Smetanine muzike.

(Izveštaj iz Praga sa Slovenskog kongresa)

[srbin]

Aug 22, 2010 14:24:17 GMT -5 dervan said:

Pan-Slavism is very noble idea, at least we should have something like Pan-Slavist Congress, that would be the arbiter in inter-Slavic disputes.

great idea, sad that this congress wasn't implemented a long time ago. but better late then never

[dervan]

great idea, sad that this congress wasn't implemented a long time ago. but better late then never

Indeed. Better time for Serbs and Slavs will come.
Russia I think, now have capacity for that job (organization of one big Slavic Council), and her influence grow.

"Što je srodnost među slovenskim plemenima veća, to je ogorčenost borbe među njima veća"

za bracu koja ne razumiju srpski:

"More is the similarity between the Slavic tribes increased, so is resentment struggle between them greater"

General Alfred Kraus


Слава Славенима

[dervan]

Jedna stranica srpsko-ruskih odnosa:
delegacija Srpskog učenog društva na moskovskoj Izložbi naroda

ZAŠTO SVI SLOVENI NE PRIHVATE RUSKI JEZIK

Piše:Rajko Todić
/dio/

Pripreme za antropološko-etnografsku izložbu u Moskvi započele su još 1864. godine.

Srpsko učeno društvo, po dobijanju poziva za izložbu, pripremilo je eksponate (kupljeno je šest kompleta srpske nošnje i napravljeno 20 fotografija iz narodnog života) i odlučilo je da u Rusiju pošalje književnika Milana Đ. Milićevića, naučnika Janka Šafarika i slikara Stevu Todorovića.

"Evo nas u Petrogradu", piše Milićević... "Na periferijskoj stanici dočeka nas mnogo sveta. Najmljena behu za nas kola, koja nas tu dočekaše. Baš kad mi, posedavši u kola, pođosmo u varoš, osu se krupan sneg kakav u nas pada kad su Babini hukovi."

Milićević zatim opisuje lepotu i znamenitosti Petrograda, "pete varoši u Jevropi", njegove crkve, spomenike i palate. Već 8. maja u "Belviju" je bila večera na kojoj je zdravicu Slovenima - gostima održao profesor I. Iv. Strežnjevski, "stari drug i prijatelj našega Vuka" (Karadzića).

IMENIK IZASLANIKA

Na kraju rukopisa M.Đ. Milićević je naveo Imenik Slovena koji su bili na slovenskom sastanku u Moskvi, 1867. Među 79 imena nalaze se predstavnici Košuba, poslednjih ostataka Polapskih Slovena iz Pruske, zatim Lužičkih Srba, Rusa iz Ukrajine i Galicije, Čeha, Slovaka, Slovenaca i Hrvata. Između ostalih, ovom slovenskom skupu su, iz srpskih krajeva, prisustvovali "grof Mato Pucić iz Dubrov-nika, brat čuvenoga Meda Pucića, pojeta; Kotur, imućan čovek iz Siska; Musulin iz Gornjeg Karlovca; arhimandrit manastira Krke Kovačević; Uroš Milutinović, mitrovački prota; Nikola Begović, prota iz Gor. Karlovca; Rafailo Kukić, sveštenik iz Vojne Granice; dr Jovan Subotić, rođen 1817; dr Miša Polit, rođen 1835 u N. Sadu; Aleksandar Vukašinović, rođen 1833. u Vukovaru; grof Ilija Dede-Janković iz Zadra, poslednji muški potomak proslavljenog u pesmama Janković Stojana; Lazar Kostić, doktor prava, prof. u novosadskoj gimnaziji; Krstić, predstavnik društva "Preodnice"; Živko Vasiljević, trgovac iz Zemuna; Radak, advokat iz Vršca; Volić, imućan čovek iz Vršca; Spiro Bilbija iz Staroga Zadra; Andreja Sinobad, trgovac iz Zadra; Babić, trgovac iz Šibenika; Milan A. Petronijević, pomoćnik ministra pravde iz Beograda; M. Đ. Milićević, prvi sekretar u ministarstvu prosvete u Beogradu; dr Janko Šafarik, bibliotekar u Beogradu; Stevan Todorović, živopisac i profesor; Vladan Đorđević; dr LJ. Radivojević iz Kamenice; Dragutin Petrović, advokat iz Beograda; Jovan Milinković, advokat iz Beograda; Kovačević, trgovac iz Beograda; Toma Pavlović iz Beograda; Petar Vukotić i Ilija Plamenac, crnogorski izaslanici koji su stigli docnije i ostali posle sviju u Moskvi."

Prijem kod cara

"Desetog maja g. Petronijević, g. Šafarik, ja, g. St. Todorović, g. M. Polit i g. Vladan Đorđević, koji se kao đak medicinske škole u Beču, pridružio k nama još iz Beča, odosmo g. Stremouhovu 'direktoru aziskoga departmenta', jer se ovde Srbija broji među zemlje aziske!! G. Stremouhov je bio više vremena ruski konsul u Dubrovniku, i stvari je srpski dobro poznavao. Naša je namera bila da se javimo kancelaru Carevine, knezu Gorčakovu, te preko njega da molimo za audijenciju u Nj. V. Cara Aleksandra II."
Srpski delegati zakucali su na prava vrata. Stremouhov ih je lepo primio i odveo ih je u kabinet knezu Gorčakovu. Opisujući Gorčakova kao čoveka "srednjeg rasta, punog, sedog, obrijanog, s naočarima, s kosom oštrom a očima svetlim, šaljivim" - Milićević je zabeležio njegovu poruku:

- Vi sad idete u Moskvu, a kad se otud vratite, ja neću biti ovde; otići ću s Carem u Pariz. I tako se više nećemo videti: razgledajte me sada dobro! I nanovo se osmehnu, pogledavši malko i preko naočara. Vaš je narod mlad, nastavlja knez - pun je života, budućnosti, a ja sam star, iznemogao. Ali i kad ne bude mene, ko god dođe na moje mesto neće biti manji prijatelj vašem narodu.

Ruski car Aleksandar II primio je, 14. maja, u Carskom Selu predstavnike slovenskih naroda. U salu za prijem uveo ih je dvorski ceremonijar knez Liven. "Deputati iz slobodne Srbije, ovde, na prvo mesto", rekao je. Uredio ih je, beleži Milićević, "kao vojnike ili kao đake", odmah do vrata na koja će ući car. Zatim je pozvao Bugarina Bogorova da se smesti među Srbe.

"Bogorov dođe, stade do nas, i prošapta:

- Baš gi hvala što me turiše pri vas!

- Sreća i naša i vaša što vas ne odvoje od nas, otšaptah mu ja.

Kad je car, sa caricom, petoro njihove dece i celokupnom dvorskom svitom, stigao do srpskih deputata, svakom pojedinačno obratio se sa po nekoliko kurtoaznih reči. A kada se potom upoznao sa Česima i Srbima iz Austro-Ugarske, imperator se ponovo vratio Srbima iz Srbije. Obratio im se rečima:

- Knez Mihailo je bio kod nas, mi se sa zadovoljstvom sećamo njegovog boravka ovde.

Za nas ova nova careva reč bejaše tako iznenadna, da bismo se mogli zbuniti, da ne bejaše Šafarika, koji uhvati tu priliku, pa razveze onu besedu koju je bio ranije spremio.

Car, čovek visok, saže se; nasloni se na svoju sablju, i vrlo pažljivo sasluša besednika, pa onda reče:

- Ja sam uvek visoko cenio to osećanje koje je prema meni gajio srpski narod, i nastojao sam da vam pomažem. To nije moje lično delo; ja sam to dobio u nasledstvo od blaženo počivših mojih roditelja. Daj Bože da se vaše želje brzo ispune. A kada ste vi doputovali?

Pošto Šafarik nije razumeo poslednje reči, priskočio mu je upomoć Milićević odgovorom da je to bilo krajem aprila. Na to ga je car upitao:

- Da li su Turci u to vreme već bili otišli?

- Otišli su zauvek, zahvaljujući Vašem Veličanstvu!

- Beograd je sada čist? (slobodan)

- Čist, Vaše Veličanstvo!

- On je sada vaš?

- Naš, Vaše Veličanstvo!

- Ja sam uradio što sam mogao, reče car i slegnu ramenima...

Grane slovenske lipe

Deputati slovenskih zemalja doputovali su iz Petrograda u Moskvu, 16. maja, pred ponoć. "Na stanici nas", piše Milićević, "dočeka mnogo sveta, da se umalo ne pogušismo. Od strašne vike: Ura !Slava! Živeo! prolama se nebo a nama već behu uši zagluhnule". I opet razgledanje znamenitosti "pređašnje stolice ruske carevine", posete slovenofilima, pozorištima i priredbama i - zdravice..." Posle zakuske (17 maja) besmo u Izložbi, rad koje smo upravo i došli. Razgledasmo je svu. Srpsko odelo još ne beše obučeno na manekene, nego svaka haljina beše obešena da se vidi. I fotografske slike behu izložene gledanju. Pohođana (posetilaca) beše množina!...!

Dok je srpska delegacija boravila u Moskvi, M. Đ. Milićević je više puta imao prilike da se susretne i porazgovara sa vodećim ruskim slovenofilom Ivanom Sergejevičem Aksakovom i sa nacionalnim radnicima Mihailom Nikiforovičem Katkovom i Pavelom Mihailovičem Leontijevom.

Zajedno sa Katkovom Milićević je bio na ručku koji je organizovao Moskovski univerzitet. Zdravica je bilo mnogo, ali su i ovde neki govornici ponudili svim Slovenima jedan, zajednički, ruski jezik - "za jezik naučni". Tada je, piše Milićević, "ustao junak - besednik Čeh dr Vladislav Riger"... "U dužoj, silnoj besedi, Riger reče: - Pred nama su dva puta - ili put kroz potpunu jednoobraznost, ili put kroz raznoobraznost u harmoniji. Ja mislim, gospodo, da raznolikost delova ne isključuje jedninu; nju treba tražiti u harmoniji delova... Slovenska lipa ne bi bila lepša, ako biste joj okresali grane i ostavili samo stablo. Svaki stub treba da se drži svoga korena; deblo lipi treba da je jedno i celo, a vencu njenom pripadaju grane i ogranci. U njima je život, cvet, i lepota drvetu..."

Izaslanik Čeha, Riger, ponovo je svojim govorom privukao pažnju M. Đ. Milićevića. Dogodilo se to u Sokolnicama, 21. maja, na ručku koji je priredila moskovska opština. U sali ovog imanja smestilo se oko 600 zvanica, a napolju, oko dvorane, iskupilo se preko 10 hiljada radoznalaca. Zdravice su se ređale a posle govora Aksakova, pod zastavu Ćirila i Metodija, stupio je Riger:
- Braćo Sloveni! ... Moj mnogo poštovani prijatelj, čije je ime spojeno sa svakom slovenskom težnjom u Rusiji, g. Aksakov, govoraše da je Rusija Bogom pozvana da ostvari slovensko bratstvo kroza slobodu (Slava! Živeo!). Mi svi koji smo došli među vas, od sveg srca, od sve duše osećamo visoki smisao tih reči; mi se svi nadamo, kao braća, u radosti čistoj, blagorodnoj. Ali na žalost, svaka ljudska radost ima u sebi makar jednu kap gorčine!... Ja, gospodo, s tugom opažam, da su se iz ove bratske družine izdvojili jedini Poljaci; oni nisu došli k nama na bratski sastanak (Slava! Živeo!). Ja mislim da tako što nije moglo biti bez ikakvog uzroka. Kada je u vas besnio poslednji rat (reč je o poljskom ustanku 1863/64), i rat, na žalost, bratski, tada se jedan zemljak vaš obratio k bespristrasnom mišljenju Čeha, jer u to doba sva Jevropa bejaše protiv Rusije. Gospodo, moj prijatelj i moj tast Polocki i ja... otvoreno kazasmo onda da radnju Poljaka smatramo za nesreću (gromoglasno pljeskanje), i da ono što oni pišu protiv samoga ruskoga naroda uzimamo mi kao veliku krivdu prema bratu rođenome (Slava! Živeo!) ... No mi ne možemo kriti od sebe da su i Poljaci grana zapadnoga slovenstva, odvojiti od naroda ruskoga i jezikom i istorijom, i da oni imaju pravo na svoj narodni život! ... Uzajamna slovenska ljubav, gospodo, bratstvo među svim Slovenima... bile bi samo prazne reči, ako bi samoživost jednoga plemena, kako reče uvaženi g. Aksakov, htela uzdići se nada sva druga plemena, da ne rečem, progutati ih (veliki žamor); prava bratska ljubav među nama, pravi plemenski panslavizam, mogu biti samo tada kada svi jedan drugoga priznamo za rođena ravnopravna brata... nekad su plemena Polapskih Slovena zauzimala polovinu Đermanije, živeći jedna s drugim u omrazi, i silom pokoravajući jedna druge. U tim bratskim bojevima, oni su zvali susede svoje Nemce, neprijatelje svoje, i, na taj su način, pokoravajući jedan drugoga, redom svi potpali pod tuđ jaram i uginuli su! (Tako je! Tako je! Živeo) ... Ako se borba među Rusima i Poljacima produži, ako ovi poslednji pođu na poslednju borbu, na borbu za svoj narodni opstanak, ko će nam jamčiti da i Poljaci neće, u svoje vreme, pozvati sebi u pomoć protiv Rusa Nemce, koji su jaki svojom vojnom silom?" (Veliki žagor na raznim mestima)...

I sam M. Đ. Milićević, pod utiskom istupanja Vladislava Rigera, počeo je da sa izvesnim podozrenjem gleda na ovo slovensko okupljanje. Primetivši to, P. M. Leontjev zatražio je da mu otvoreno kaže šta mu se to ne dopada. "Sve mi se dopada", odgovorio je Milićević, "samo nahodim da je bez celji izjavljivati želju da svi Sloveni prime ruski jezik!" "Molim vas", rekao je Leontjev, "ima svuda ljudi preteranih. Odvojte njihove izjave od mišljenja drugih pametnih Rusa..." Čuvši taj razgovor, knez Čerkaski dodade: "Za boga, oni koji su kozačke konje svoje pojili na Seni, lasno mogu da preteraju". "Čestitam im tu slavu koju su, nesrećom, posle moskovskog pepela, stekli, ali držim da je pravedno tražiti, da svojom pobedom ne vređaju one koje zovu braćom!" - primetio je Milićević.

Zahvalnica Rusima

Raspoloženje pisca uspomena M.Đ. Milićevića, tokom boravka u Moskvi, menjalo se zavisno od događaja i susreta sa Rusima i gostima iz slovenskih zemalja. Dok je Milićević, u društvu naknadno prispelih Crnogoraca, Petra Vukotića i Ilije Plamenca, obilazio moskovske znamenitosti, (26. maja) "stiže telegram iz Pariza da je na Cara Aleksandra pucao nekakav Poljak, ali ga, srećom, nije pogodio... Ovaj glas je vrlo nesrećan bio za one koji su mislili o nekom izmirenju s Poljacima. I položaj samoga Rigera u Moskvi, posle toga glasa, bio je nezgodan... Caru u Pariz poslasmo čestitku što je ostao živ. Čestitku je pisao Palacki na češkom; Šafarik i ja preveli smo je na ruski, a Petronijević, najposle, na francuski..."

Slovenske delegacije vratile su se u Petrograd, 28. maja. Dočekani su, ponovo, burnim ovacijama. Klicalo se i Rigeru koji se, posle one zdravice u Sokolnicama, vratio ranije u Petrograd. Bližio se dan rastanka.

Oproštajna zahvalnica Rusima upućena je 2. juna 1867. godine, a istog dana izaslanici Srpskog učenog društva ostavili su Petrograd i uputili se kući.

Naknadne uspomene

Milan Đ. Milićević objavio je, gotovo dvadeset godina kasnije, svoje sećanje na boravak delegacije Srpskog učenog društva u Rusiji. Tekst pod naslovom Etnografska izložba i Slovenski sastanak u Moskvi 1867. godine pročitao je Milićević, 12. septembra 1884. godine, na sastanku Odbora Čupićeve zadužbine, a odbor je odlučio da uspomene svoga predsednika štampa u VII svesci Godišnjice.
Na prijemu kod ruskog cara, protokol je deputate "iz slobodne Srbije" stavio na prvo mesto, a imperator se posebno raspitivao za Knez Mihailovo zdravlje. Ali dvadesetak godina kasnije, kad je Milićević rešio da objavi svoje sećanje na boravak u Rusiji, stvari su se promenile. Mihailov naslednik Milan imao je da se čuva zavera podsticanih od Rusa. Velika zaštitnica pravoslavlja na Balkanu, izračunala je kako Bugarska ima biti u centru njenih interesa, i tako "gurnula" Srbiju u ruke Austrougarskoj. Vreme bratskih zdravica, smenjivano je vremenom "bratskih zavera", to će i kasnije biti odlika srpsko-ruskih odnosa.


Велики Славист Шафарик


Панславист Иван Сергејевич Аксаков



Цјелокупан текст:http://www.srpsko-nasledje.rs/sr-l/1998/04/article-04.html

[dervan]

BIOPOLITIKA, NAROD I RASA



Poslednjih godina u Rusiji i drugum slovenskim zemljama, ne bez našeg učešća, veliku popularnost je steklo shvatanje rasa. Ljudi su ranije objašnjavali svet koji ih okružuje socijalnim i klasnim kategorijama, kao što su demokratija, jednakost, pravednost i odjednom počeli da gledaju na društvo očima antropologa.

Bivši građani „bratskih republika“ naselivši sve naše gradove, predstavljaju se u sasvim drugačijem svetlu i u razgovoru su se ukorenili takvi pojmovi kao što su: „žutać, čivutin, čamuga, kosooki, mandov i drugi“. Rusi kod kojih se probudio rasni instinkt, konačno su shvatili da je dugogodišnje propagiranje internacionalizma, jednakosti, bratstva dovelo do toga da su oni iskonski Evropljani čiji su preci bili stvaraoci velike ruske imperije postali „Beli robovi“, „crnim gazdama“. I sada državni službenici pažljivo stavljaju u svojim objavama tzv. „etničke probleme“ i govore u štampi o „ksenofobiji“, uvode vizne režime, migracione kvote i novčane kazne; mladi skinhedi, ti obrijanih glava predstavnici Belog Otpora, napadaju protivnika po principu otvorenog delovanja.

Ovde i sada, na ulici i u školi, na tržnicama i na univerzitetima, u diskotekama i na internetu rasplamsava se planetarna borba za Čast i Krv. Mlada duša ne trpi laži i poniženja. Za svaku uvredu sledi žustar odgovor, udarac i nokaut. Isto tako stihijski, ali herojski napadi, pa čak i planirane specijalne operacije kao što je rat u Čečeniji, ne samo da ne rešavaju rasni problem, nego samo dolivaju ulje na vatru.

Moskovske četvrti su sada naseljene uljezima sa Kavkaza, više od polovine kapitala kontrolišu Jevreji i Jermeni a maloprodajne tržnice pleplavljene su azijatama. Ako se pri svemu ovome osvrnemo na katastrofalne statistike: smrtnosti, opšteg starenja stanovništva, raspad normalnih porodica i nedostatak porodica sa više dece, sveobuhvatna predstava je obeshrabrujuća. Neki pisci, koji vole da daju proročanske izjave, u vezi sa tim otvoreno objavljuju da je ruska nacija umrla i da više nikada neće vaskrsnuti. A oni ostaci što još uvek ispoljavaju neku pasioniranost su oni koje nazivamo ’’novim rusima’’ kod kojih je u pasošima umesto nacionalnosti upisano građanstvo.

Strašan demografski položaj je primorao najbolje i najpodozrivije umove da se zamisle o nacionalnim i rasnim problemima današnjice. Pojavljuju se odgovarajuća istraživanja i monografije. Na prvi pogled izgleda da to nije novi problem. Kod nas u Rusiji oni su stavljeni na akademski i državni nivo još krajem XIX i početkom XX veka, tj. do komunističke revolucije a na Zapadu njegovo izučavanje je još davno dovelo do formiranja organizacija tipa Kju Kluks Klana. Cela istorija Trećeg Rajha je u svojoj suštini bila rasni rat.

Rasna istraživanja nisu ekstremizam i nisu egzotika. U razvijenim zemljama izučavanjem uzajamnih veza genotipova sa naslednim karakteristikama čoveka bave se naučni instititi, kako građanskih tako i vojnih namena.

Istraživanja pokazuju da ljudi različitih rasa nemaju samo drugačiju boju kose, kože i očiju. Oni razmišljaju, govore, pišu, hodaju, vole, pa čak i mirišu drugačije. A od obima, težine i strukture ljudskog mozga zavise bukvalno sve osobine ličnosti Može se reći da između mlade lepotice sa severa i brzog mužjaka sa juga leži rasna propast. Faktički to su dva različita biolška tipa ljudi.

Samo shvatanje lepote menja se u zavisnosti od rase, arhetipa, složenog sistema vrednosti. Lepo i moderno odelo može obući čak i gradsko strašilo, ali svoju sortu ne može ni ulepšati ni sakriti. Više od toga zdrava rasa u oblačenju stremi ka jednostavnom i klasičnom stilu a poremećena, bolesna i izopačena, šarenilu, dekoraciji i maskiranju. U ovoj činjenici skriva se između ostalog paradoksalna situacija Rusa, jer socijalne razlike preovlađuju a rasne su jedva vidljive, siromašni mogu postati bogati, ali crni nikada ne mogu postati Beli.

Najrasprostranjenije shvatanje rasa svodi sve različite vrtste ljudi na četri osnovna tipa: belci, crnci, žuti i crveni, mada je ovo shvatanje uprošćeno.

U savremenoj nauci postoje najrazličitije podele i tipologije rasa.

U skladu sa nekim shvatanjima, rasa i njihovih podtipova ima na desetine. Samo u Evropi postoje takve rase kao što su: nordijska, istočno pribaltička, alpinska, dinarska, mediteranska, uralska itd. Čak i kod najokorelijih rasista Trećeg Rajha nikada nije bilo težnji da se sve prirodne različitosti svedu kao suprotnosti dve ili tri rase kako to pokušavaju da predstave kritičari rasizma. Npr. Hans Ginter je u svojim radovima upozoravao da će „blondinomanija“ ubiti Nemačku. Tako je i bilo. Kada je započeo totatalnu ofanzivu na istok Hitler se tamo sudario sa genetski vrednim narodom, bogatim plavokosim lepoticama ružičastih obraza. Za njih komunistička ideologija je bila samo površna odlika društvenih svatanja a rodna zemlja i istorijske svetinje osnovni smisao života.

Potpuno je jasno da unutar jedne rase postoje razni narodi sa svojom genetskom svešću, vekovnim tradicijama, sistemom vrednosti. Ovde je neophodno objasniti metod podele ljudi na antropološke tipove, u skladu sa rastom, formom lobanje, oblikom nosa itd. Navedeni metod je sinhroničan. On uzima u obzir samo one karakteristike koje su vidljive oku specijaliste i medicinskim priborom. Takav način se rodio u epohi novog vremena u nedrima empirijskih nauka. On je preovladavajući u shvatanju engleske, američke i nemačke rasologije, zasnovane na strukturno funkcionalnoj analizi.

Drugo shvatanje rase ima utočište u vedskoj tradiciji.

Ovde nema mesta površnom šematizmu, nego dubokom shvatanju mnogomernosti bića gde se genetske strukture javljaju kao spremišta bioloških predstava kosmičkih ravni. Sam princip genetske svesti ne svodi se (samo) na svet čoveka, on je antropocentričan. Zato u vedskim istočnicima shvatanje rasa je primenljivo takođe i prema životnim vegetativnim produktima svesti.

Rasa označava narod kvalitativnost uopšte. Rasno punovredni svet to je svet zdravlja i procvata gde vladaju rodni bogovi, principi prirodne hijerarhije i prirodnog odabira. Rod kod slaveno-Rusa, Arijevaca a šire kod svih indoevropljana nije samo porodična zajednica, on je pre svega vaseljenski princip rađanja života i plodnosti. U zemaljskoj dimenziji rod (rudra) simboliše se falusom a u kosmičkoj drvetom, ili osom sveta. Refleksijom tog nebeskog principa na zemaljskim carstvima nastao je simbol država (vadžr, bulav) koje na titularnim portretima drže carevi, kneževi i ketmani.

Rod ta druga dimenzija rase, njegova genetska, kosmogonijska osnova bez koje ne može biti nikakvog rođenja. Rod ne negira rasu nego je predpostavlja. Rasa ne opisuje rod u vidu porodičnog društva ili pojedinačnih individua. Zato mi netrebamo suprotstavljati rasni princip narodnom nego ih objediniti u jednu celinu.

Široko je poznato da se Nemci ponose svojom rasnom pripadnošću tj. porodicom. Isto tako sa istorijske tačke gledišta Nemci a tačnije evropski Germani minimum polovina sastoje se od potomaka severozapadnih slovena: Ljutića, Bodrića, lužičkih Srba, Rugova, Poljaka, Čeha, Retijaca i drugih plemena, koje su Nemci ranije nazivali jednim imenom Vendi. Zato ako bi služba Himlera pisala genetski pasoš za poslednja četiri pokolenja (otprilike jedan vek) ili za deset porodičnih kolena, ona bi otkrila pored Nemaca i nešto Jevreja, lako prepoznatljivih po svojoj spoljašnjosti i mnoštva germanizovanih Slovena, antropološki bliskih čistokrvnim normanima.

Sloveni kao iskonsko (autohtono) stanovništvo Evrope i značajan deo savremenih Evrpoljana predstavljaju sa genetske tačke gledišta zlatni fond Bele rase. To odlično znaju stratezi koji formiraju geopolitičku arhitekturu sveta, demografsku i imigracionu politiku.

Jastrebovi NATO-a koji su uticali na raspad Varšavskog pakta, SSSR, Jugoslavije i Čehoslovačke, koji streme tome da bez obzira na cenu razdele slovenski svet na onaj način kako bi najrazvijeniji deo na zapadu ušao u zonu Evropskog saveza (faktički u sferu germanskih interesa) a istočni odvojen od Rusije obrazovao bi „neutralnu“ ili tzv. „bufernu“ zonu. Rusija naprotiv nije zainteresovana za odvajanje njenih iskonskih zemalja, drevne Rusije, pošto pri takvom scenariju mi gubimo ne samo ogromne teritorije, nego i na desetine miliona slovenskog a posebno ruskog porekla. Zato slaveno-rusko geopolitičko prostranstvo, nova Rusija, predstavlja najbolju, najveću i najrazumniju alternativu zapadno-evropskom savezu a vojnopolitički savez slovenskih država koje imaju moćnu pozadinu u evroaziji dostojnu protivtežu NATO-u.

Raskol evropskog sveta i njegovo usitnjavanje na odvojene države kao što su: Belorusija, Ukrajina, Češka, Slovačka, Srbija, Slovenija, Hrvatska, Crna Gora, sa jedne strane i pojavanovih panslavenskih ili pseudo slovenskih organizacija, sa druge strane, dovode do neophodnosti da se preosmisli sam fenomen slovenstva. Sloveni kao i Germani nisu rasa, nego super etnos, tj. etnokulturna zajednica naroda. Pri njihovoj indentifikaciji, sučtinski značaj imaju opšti narodni koreni, sličnih antropoloških predznaka, slični jezici, religiozne tradicije, način života. Budući da je Bela rasa šire biološko društvo, sami Sloveni se dele na mnoštvo brojnih antropoloških tipova, plemenskih grupa i naroda, kadkada različitih samo po dijalektu i teritoriji gde žive. Tako i Sloveni, Slovenci i Slovaci budući da su bliski narodi umesto da teže ka super etnosu i rasnom tipu, oni teže dijalektu i teritoriji. Državne i političke granice, sada imaju samo administrativnu ulogu, i nikako ne utiču na ljudske rase.

U dohrišćanskom periodu naši preci su živeli u rodovskim zajednicama, po prirodnim zakonima i narodnim običajima, nezaboravljajući posebne svenacionalne ideje.Stvaranje njihovih zasebnih država i civilizacija odvijalo se u skladu sa istorijskim potrebama i duhom vremena.

Ideologija slovenstva ponikla je kao reakcija na podjarmljivanje Slovena od strane: Germana, rimokatoličke crkve i muslimansko turskim ropstvom a kasnije sovjetskim impreijalizmom. Ni Kijevska Rusija, ni Ruska imperija ni SSSR ni ZND nisu stavile sebi kao zadatak širenje ideologije slovenstva. Zvanični ruski panslavizam nije imao rasno etnički nego hrišćanski crkveno pravoslavni mesijanski karakter.

Sovjetski komunizam sa njegovim internacionalizmom i marksizmom-lenjinizmom, još je dalji od naših narodnih ideala.

Slovenski savez u etničkom smislu bio je državni eksperiment Jugoslavije. Ona je nikla kao rezultat oslobođenja Evrope od nemačko-fašističke agresije. Po mnogim pokazateljima komunistički prozapadni režim Josipa Broza Tita nije mogao da oformi širi i čvršći savez sa bratskim zemljama.

Danas ima 16 slovenskih naroda koji žive u 12 slovenskih država. Isto tako njihovi lideri su daleko od shvatanja zajednice koja jeste zadatak našeg super etnosa. Slovenski pokret, kako na nacionalnom tako i na međunacionalnom planu, razvija se stihijski i po volji onih privrženika iz redova učenih slavista koji veruju u narod, patriotski nastrojenih vojnika i političara.

Slovenstvo kao kulturno-političko društvo i kao ideologija imaju veliku budućnost. Ono nije ni reakcionarno, ni rasističko, ni ekstremističko, i deluje u okvirima međunarodnog prava, i državnih zakona, i nikoga ne ugrožava. Naši protivnici shvataju opasnost od konkurncije i preteće moći takvog saveza, i čine sve moguće kako nebi dozvolili saradnju slovenskih država. Oni pokušavaju da izoluju Belorusiju, da uvuku Ukrajinu u NATO, ometaju stvaranje slovenskih partija i njima sličnih organizacija.

Druga zakonomernost se sastoji u tome što Beli rasisti, posebno u anglo-germanskom svetu ignorišu slovenstvo a današnji političari proslovenske orijentacije, naprotiv plaše se reči rasa kao da je ona tabu. Da li je to razumno? Ne. Principijelno rešenje rasnoetničkih, demografskih i nacionalnih problema je, ne u uzajamnim optužbama etnocentrista, panslavista i rasista, ne u prišivanju ideoloških etiketa jedan drugome, nego u poštovanju hijerarhijskih principa.

Za svakog od nas na prvom mestu treba biti sopstveni narod, koji silom bioloških zakona sam po sebi predstavlja celu vaseljenu. Zatim slede interesi NACIJE tj. etnosa, koji obrazuju državu. Na trećem mestu po hijerarhiji nalaze se vrednosti SUPERETNOSA, narodne zajednice na međunarodnom nivou, koji u našem slučaju predstavlja slovenstvo. I na kraju slavni herojski ideali naše RASE, koji nas objedinjuju sa drugim Belim narodima. Na taj način spajanje interesa naroda, nacije, superetnosa i rase daje nam nove perspektive i snage za preporod.


Autor teksta: Pavel Tulajev
Prevod: Đorđević Igor

[dervan]

Interview with Pavel Tulaev, the editor of Russian magazine The Athenaeum

Pavel Vladimirovich Toulaev is a scholar and a writer, the editor-in-chief of the Russian international magazine “ATHENAEUM“. He is also the vice-president of Moscow department of “Synergy European” and a member of the Slavic Committee.. Toulaev is the author of more than 100 publications in different genres about Russia, Europe, Latin and North America. Some of Toulaev’s works have been published in English, Spanish, German, French, Polish, Slovenian, Serbian, Ukranian.





Pavel Vladimirovich Toulaev is a scholar and a writer, the editor-in-chief of the Russian international magazine “ATHENAEUM”. He is also the vice-president of Moscow department of “Synergy European” and a member of the Slavic Committee. Toulaev was born in Krasnodar (1959) and is living in Moscow since 1970. By education he is an interpreter from Spanish, English and French (1981), Ph.D. in History (1985). In 1982-1992 he passed his postgraduate studies and worked as a researcher in the Institute of Latin America of the USSR. Then he worked in Spain (1992) and in the USA (1993/1994).





Toulaev is the author of more than 100 publications in different genres about Russia, Europe, Latin and North America. The separate editions published in Moscow are: “The Cross over the Crimean” (1992), “Seven Rays” (1993), “Understanding Russian” (1994), “Franco: the leader of Spain” (1998), “Veneti: ancestors of Slavs” (2000), “Poletajev’s Russian Concert” (2005).





He is the editor of collections: “Russia and Europe: the Experience of Sobor Analysis” (1992), “Russian Perspective” (1996), “Barbarians” (1999), “The White World Futures” (2006) and authors’ works – “Philosophy of the Post-History” by Vitaly Kovaljov (1992), “Sermons” by Dmitry Dudko (1993), “How the Order Creates Wars and Revolutions” by Antony Sutton (1995), “The Priest of the North” by Sergey Yashin (2000); “Veneti: our ancestors” by Jozko Savli (2003); “The Federal Reserve Conspiracy (Russian version as Vlast dollara)” and “The Order of Skull & Bones” by Antony Sutton (2004); “Mother-Land” by Dobroslav; “Rhetra Treasures” by Andreas Gottliebe Masch (2006), “What are we fighting for” by Guillaume Faye (2007).





Some of Toulaev’s works have been published in English, Spanish, German, French, Polish, Slovenian, Serbian, Ukranian.




Interview by Delian diver with Pavel Tulaev, Moscow, March 18, 2008





Delian diver: There is a lack of information about Russian identitarian movement in Czech republic. Can you briefly describe its history since 1991? Or were there any active organizations (or persons) even in times of USSR?





Pavel Tulaev: First of all, I would like to thank you for the interest in the Russian ATHENAEUM Magazine and my personal works. We are glad to collaborate with a representative of the New Right movement in Czech Republic, because we consider your country one of the key forces in Central Europe.

Czechia traditionally played the leading role in pan-Slavic movement. In my library I have works of prominent Czech scientists and thinkers that influenced modern European thought, such as P. Safarik, F. Dvornik and L. Niederle, translated into Russian, and a wonderful album of Alphonse Mucha.

As for the history of the Russian identitarian movement, it began not in 1991, because the event that took place back then was only a political coup d’etat. Even in the Soviet era several prominent nationalist movements existed in Russia: Orthodox Church, national-patriotic societies, rusofilian art groups etc. The pagan (heathen) movement, which I represent, began with the works or Russian folklore scientists and slavists of XIX-XX centuries, such as A. Afanasiev, A. Fomintsyn, B.Rybakov and many others. Nowadays this Russian heathen line has been extended by the Aryan (Vedic) knowledge, represented in sacred texts and living tradition.

Nowadays there are a lot of political groups of Nationalist and Patriotic direction, of various ideological spectrum. The peak of political activity was in the mid 1990s, but with Putin coming to power, the state has taken some of our key ideas and slogans, and the activity of the nationalists declined. As a result, such organizations as “Pamyat” (radical Orthodox), RNE (National-Socialist), NNP (Russian Nationalist radicals), NBP (National-Bolshevik Party) and many others are now history.

As for the organizations that are active now, I would name NDPR (National-Democratic party of Rusia, led by A. Sevastianov), DPNI (Movement against illegal immigrants, led by Alexander Belov), “Great Russia”(led by Dmitry Rogosin and Andrey Saveliev)
The so-called “Russian March” held every year on Nov, 4 that gathers more than ten thousands supporters in different cities and towns of Russia – can be drawn as an example of our actions.





Delian diver: Your wife (Galyna Lozko) is one of the leading figures of heathenism in Ukraine. Is there any kind of heathen renaissance under way in Slavonic countries? Which Slavonic heathen movements are the most significant ones?




Pavel Tulaev: Yes, Galyna Lozko (Zoreslava) is really the most prominent leading figure of heathenism in Ukraine. She is an outstanding ethnographer with a PhD degree, an author of many important works, including “Europe Awaken” – a book devoted to the European pagan Renaissance. Besides, she has founded and registered at official level the Pagan’s Union of Ukraine (rodnovery), that is publishing “Svarog” Magazine in Kiev.

Together with my wife we have founded a pan-Slavic organization called “Rodovoje Slavyanskoje Vetche”, in which leaders of heathen movement and pagan priests from Russia, Ukraine, Poland, Byelorussia, Serbia, Bulgaria and other Slavonic countries take part. I recommend you to read about it at our multilingual portal www.ateney.ru or in our newspaper “SLAVA!”.




Delian diver: Are you in touch with organisations dedicated to preserving German/Nordic, Celtic or ancient Greek and Roman heritage?





Pavel Tulaev: Yes, of course we are. First of all, I would name the World Congress of Ethnic Religions (WCER), headed by Jonas Trinkunas, an outstanding explorer of the folk traditions in Lithuania.

Also we have direct connections with such organizations and magazines as “Message” (The Druids of France), “Nordische Zeitung” (Germany), “Toporzel” (Poland), “Svevlad” (Serbia), “ARMA” (Greece), “Tierra y Pueblo” (Spain), “Dulo Society” (Bulgaria), “Mesogaia Sarmatia” (Ukraine) and many others.





Delian diver: You suggest the replacement of Faye’s Eurosiberian vision by the idea of Euro-Russia where the Siberian area is to be swapped with White Russia and Ukraine. Who is supposed to be the strategic partner of Euro-Russia in future pan-Europe, and what role will the countries of central Europe play in this new continental block?





Pavel Tulaev: Above all, Guillaume Faye is talking about a futuristic project. It has become more concrete when he visited Russia after our invitation. As a result, I have managed to convince him that the notion of Euro-Russia would be more accurate in ethnopolitical sphere, because Russia is a historical subject, and Siberia is merely a geographical territory.

Naturally, for us, Russia is the heart of the continent. But, all in all, the project of EuroRussia presupposes a polycentric system , when every country, including Czechia, will be an equal partner within the new pan-European geopolitical structure. I mean EuroRussia, not just “United Europe”, because Russia has its own destiny and mission in the World.

As for the possible partnership, it will depend on the hierarchy of values, such as nation (ethnos), super-ethnos (family of the nations), race (ethnically similar nations) and White Civilization (that can be European or post-European in its essence).





Delian diver: What is your opinion on the USA and their white nationalist movement? Do you think the contemporary hysterical anti-Americanism (fed especially by far left) can be an obstacle on the way of Euro-American nationalist cooperation?





Pavel Tulaev: I always distinguished between modern predatory policy of the US (as an ally of Israel) and the American people, within which we have comrades-in-arms from White Nationalist movement. When I taught in one of the universities of the US in early 1990s, this statement was justified by my personal experience.

Not all of the Russian Nationalists, especially, the radical far-right ones, share the anti-Yankee hysteria, provoked by the lefts and the so-called “Eurasians”. Russia has traditionally good relations with America, and it will develop this geopolitical line, especially in the Far East and the Pacific, where China is the primary rival of both USA and Russia. But this does not diminish our pro-European strategy, because we are tied with Europe by historical and genetic connections.





Delian diver: How do you view the effort USA put into Turkey to join the EU? Is this effort the part of broader strategy of USA- their aspiration for Islam to penetrate Europe? How do you think this islamisation of Europe will be developing?





Pavel Tulaev: We do agree that the USA-NATO uses Turkey as a battering ram against the European community. The US counts on the radical Islamic organizations with the same purpose. They are the so-called counter-agents who are to create the local artificial and controlled conflicts. The islamization of Europe is a reality and a very serious threat.

As an answer to this, Russia proposes its own strategy against Islamic extremism, which is aimed at neutralizing the allies of Turkey, such as the Wahhabites and Albanian extremists. But simultaneously we are strengthening our relations with such partners as Serbia, Bulgaria, Armenia and Greece, despite of NATO’s attempts to destabilize the atmosphere in South-Eastern Europe.





Delian diver: Is the adjustment of Kosovo part of USA’s effort for further weakening of Russia, his allies and “disobedient” European states by the support of ethnic separatism?





Pavel Tulaev: The separation of Kosovo is one more step of the NATO’s strategy, aimed at dissolution of Yugoslavia and the Slavic World as a whole. After the reunification of Germany, Czechoslovakia and the USSR, whose heart was the union of Great Russia, Minor Russia (Ukraine) and Byelorussia, have been also divided in parts.

But this policy of supporting the separatism and autonomous states has another aspect: today Abkhazia (in Caucasus), Crimea (in the Ukraine), Basque Country (in Spain), Kurdistan (in Turkey), Breizh (in France) also stand for their independence. This process might lead to the dissolution of Maastricht’s Europe and will undermine the bases of NATO. This process may be continued in the USA and Canada, where Alaska, California, Texas and Quebec claim their rights for independence.

The history is a constant changing in types and forms of State. In a hundred years, the political map of the world will look far from the way it looks today.





Delian diver: Please, try to introduce us the pan-European movement Synergies Europeennes. Is Athenaeum regarded as its independent branch? Are there any differences between it and other European branches?





Pavel Tulaev: Synergies Européennes is a pan-European intellectual movement, led by our friend and constant correspondent Robert Steuckers from Belgium. The Russian ATHENAEUM is an independent review, that I am publishing with my colleges: Anatoly Ivanov, a polyglot translator and a veteran of Russian Nationalist movement, and Vladimir Avdeev, a famous writer and racial scientist.

Of course, there are many differences between us and other European branches, since every country has its own history and traditions. Moreover, each of the members of the Russian team has his own preferences and priorities. I am a Russian Nationalist and a pan-Slavist, Anatoly Ivanov sympathizes with Franco-Roman countries and Vladimir Avdeev is famous for his pro-Germanic sympathies. But we all work on the basis of principle of multiformity and harmonic unity of ideas.





Delian diver: Introduce us, please, the Slavic Committee as well. When did it spring into existence and who has been participating in its running?





Pavel Tulaev: The history of the Slavic Committee dates back to the mid. XIX century, when, as a result of growth of national-liberating movements in Europe (the so-called “Spring of the Nations”), the first historical congress took place in 1848 and gathered in Prague more than 300 delegates from fraternal countries. It stimulated the growth of Slavophilian sympathies all over the world. After that, some similar congress in Moscow, St. Petersburg and Belgrade took place.

In the Soviet times this ideological and cultural movement was banned, its leaders were repressed. But during the war with Hitler’s Germany, the ideas of Pan-Slavism were revealed. In the end of the war, even Stalin, mostly due to diplomatic reasons, had to call himself a Slavophile. In history, this ideology was partially realized by Joseph Broz Tito.

The New wave of Pan-Slavism began in the 1990-s, when the Soviet war veterans, who were disappointed by the dissolution of the Warsaw Treaty states, tried to organize new international organizations. These are: “Slavyansky Sobor” (The Slavic Council) led by a combat correspondent Nikolai Kikeshev (Russia) and the International Slavic Committee, led by Jan Minar (Czech Republic). I am an active member of the Russian affiliation of this organization.

Since then several prominent international congresses and conferences were held: in Prague, Moscow, Kiev, Minsk. We had a lot of support in Byelorussia, since president Lukashenko is leading a pro-Slavic policy.

After the initiative of many activists from Slavic countries, festivals of art and music take place.

The forms, acquired by the pan-Slavic movement are various and in this respect the “Rodovoye Slavyanskoye Vetche”, that we have organized with Galyna Lozko, is one of the forms this movement has acquired.





Delian diver: At the end please sum up your plans for the future..





Pavel Tulaev: This month I am publishing a very important album “The Native Gods painted by modern slavic artists” that included 230 colored illustrations, a special vocabulary and my introduction devoted to the history of heathen art in Russia. In spring I will publish a volume of reports after the conference “Europe and Russia: New Perspectives” (2007), as I did after the “White World’s Future” conference (2006). I am also preparing a special issue of “Slava!” newspaper, dedicated to the conference in Belgrad (2007), as well as the new issue of our “Athenaeum” Magazine. These materials will be partially posted at our multilingual website http://www.ateney.ru.

All in all we will continue the line of strengthening the brotherhood of the Slavic peoples and our cooperation within the White World. We are preparing a new conference in Bulgaria, in which the representatives of Czech Republic are also welcome to take place.

We are always ready for a positive and constructive collaboration within the framework of today’s laws and political correctness that does not abolish bravery of thought and reality of action.





In the name of our Native Gods!
Slava!